تاریخچه هارد دیسک ها

هارد دیسک در سال ١٩٥٠ اختراع گردید. هارد دیسک های اولیه شامل دیسک های بزرگ با قطر ٢٠ اینچ(حدود 51 سانتیمتر) بوده و توان ذخیره سازی چندین مگابایت بیشتر را نداشتند. به این نوع دیسک ها در ابتدا “دیسک ثابت” می گفتند. در ادامه به منظور تمایز آنها با فلاپی دیسکها از واژه “هارد دیسک” استفاده گردید.
برای سالها، هارد دیسک ها تجهیزات بزرگ و سنگین بودند و به دلیل بزرگی، سنگینی، حساسیت بالا و مصرف زیاد انرژی بیشتر برای محیط های حفاظت شده، مراکز اطلاعات یا دفاتر بزرگ مناسب بودند تا محیط های صنعتی، خانه ها و یا دفاتر کوچک.
تا قبل از دهه ٨٠ میلادی اغلب هارد دیسک ها صفحات ٨ اینچی (20سانتیمتری) یا ١۴ اینچی ( 35 سانتیمتری) داشتند و برای نگهداری آنها نیاز به فضای زیادی بود. (مخصوصا درایوهای بزرگ قابل حمل و نقل که به خاطر بزرگی به ماشین های لباسشویی معروف بودند)
این گونه هارد درایوها به علت داشتن موتورهای بزرگ، به منبع تغذیه سه فاز و آمپراژ بالا نیاز داشتند. به همین دلیل تا سال ١٩٨٠ برای میکروکامپیوترها از هارد دیسک استفاده نمی شد. تا اینکه در این سال شرکت Seagate Technology اولین هارد درایو 5.25 خودرا با ظرفیت 5 مگابایت تحت عنوان 506ST به بازار ارایه کرد. در واقع تا آن زمان کامپیوترهای شخصی اولیه IBM مجهز به هارد دیسک نبودند.
بالاخره طولی نکشید که در اواسط دهه٩٠ میلادی هارد دیسک ها به بازار ارایه شده و در قفسه مغازه های خرده فروش نیز قرار گرفت.
ظهور رابط های پر سرعت خارجی مانند USB port و FireWire ها در اواخر دهه ٩٠ میلادی به کاربرد درایو های خارجی بین کاربران جانی دوباره داد. مخصوصا کاربرانی که حجم بالایی از اطلاعات را بین دو یا چند محل جا به جا می کردند از این سیستم استقبال کردند. امروزه اغلب تولید کنندگان هارددیسک، دیسک های خود را به صورت خارجی نیز می سازند.